Werkstress
Als u het niet erg vindt, doe ik het vandaag rustig aan, want ik moet even bijkomen van De week van de werkstress. ‘Een week lang extra aandacht voor Werkstress, de RUG doet ook dit jaar weer mee!’ stond er wervend op een website en dat verbaasde me niks, want we lusten er wel pap van op de RUG. Van werkstress, bedoel ik.
Op de site van Balans werden we allemaal uitgenodigd mee te doen aan ‘verschillende leerzame, ontspannende en prikkelende activiteiten’. Nou, dan heb je mij meteen te pakken. Er werden dagelijks activiteiten georganiseerd, zoals Ademhalingsoefeningen, Sprankelend online Spreken, een Workshop Mentale Weerbaarheid, maar ook kon je je laten masseren of een health check laten doen.
Kijk, dan zit ik zo in elkaar dat ik meteen ook aan alles wil meedoen. Ik heb me er dus met volledige overgave in gestort, maar nu ben ik helemaal kapot.
Neem bijvoorbeeld de ademhalingsoefeningen. Ik haal al jaren adem, dus ik dacht dat is een fluitje van een cent, maar jongens, zo gauw als je er bij na moet denken, is het hartstikke moeilijk: je moet langzaam door je neus inademen, in zes tot acht blokjes per minuut gedurende tien minuten, ondertussen je buik en middenrif vasthouden en registreren dat je hartslag en bloeddruk afnemen.
Ik vermoed dat deze oefeningen vallen onder ‘leerzame activiteiten’. In ieder geval heb ik geleerd wat het middenrif is (nee, het is geen deel van een hooggebergte in Marokko), maar ik werd van al dat multitasken zo zenuwachtig dat ik er na acht minuten mee opgehouden ben.
Met de oefeningen, niet met ademhalen natuurlijk.
Dan maar eens een ‘prikkelende activiteit’ volgen. Welke activiteiten daar precies onder vallen, maakt de site niet echt duidelijk, maar ik vermoed dat het om de massages gaat. Ik ben van een generatie dat je bij massage bijna automatisch aan seks denkt en alleen de gedachte daaraan vind ik al prikkelend.
Bij Godgeleerdheid weten ze donders goed dat het vlees zwak is en dan kun je er maar beter vanaf blijven
‘Vrijwel alle medewerkers van de universiteit kunnen gebruik maken van het massage aanbod van Pro-Vitaal’, las ik, met uitzondering van Godgeleerdheid en Wijsbegeerte. Dat snap ik wel, want bij Godgeleerdheid weten ze donders goed dat het vlees zwak is (Mattheüs 26:40-41) en dan kun je er maar beter vanaf blijven. En filosofen weten vaak niet eens dat ze een lichaam hebben.
Het verraste me dan ook toen ik las dat deze faculteiten een eigen masseur hebben. Waarschijnlijk wrijft die je onder het uitspreken van de zegen zachtjes over je bol.
Net op tijd bedacht ik dat masseren tijdens corona wellicht niet zo’n goed idee is, zodat ik er maar vanaf heb gezien.
Al doende begon ik het trouwens steeds eigenaardiger te vinden, zo’n Week van de Werkstress. Het klinkt een beetje als Vaderdag, maar in plaats van ontbijt op bed en de verrassing van een gekleide asbak (jongens, hoe vaak moet ik het nu zeggen: jullie vader rookt niet!), moest ik naast mijn normale werk dat loodzware programma van Balans zien af te werken.
Dus nu lees ik, om weer rustig te worden (ik word heel zen van lezen), het pas verschenen pamflet van Rens Bod, Remco Breuker en Ingrid Robeyns, 40 stellingen over de wetenschap, waarin zij zich opwinden over de enorme werkdruk aan de universiteiten.
Om die draaiende te kunnen houden, werken wetenschappelijke docenten twaalf tot vijftien uur per week over: week in, week uit. En dat allemaal precorona. Wat de universiteiten nodig hebben om de extreme werkdruk aan te pakken, zijn structurele oplossingen, aldus de auteurs.
Ik geloof niet dat een Week van de Werkstress een structurele oplossing is. Meer een doekje voor het bloeden.
Of een belediging.