Elke dag vraagt de redactie van de UK zich af: waar schrijven we over, waarom schrijven we erover en hoe? Daarom een wekelijks kijkje achter de schermen.
De naam UK leidt soms tot misverstanden. Internationals denken al snel aan United Kingdom, anderen denken dat de Universiteitskrant – de naam zegt het immers – ‘voor en door en van’ de RUG is.
Het eerste klopt, we zijn er ‘voor’ de universiteit. De rest klopt niet. We zijn niet ‘door’ de universiteit. En we zijn ook niet ‘van’ de universiteit. Onze ‘baas’ is niet het College van Bestuur, maar een stichtingsbestuur met allerlei wijze mensen van de hele RUG die een onafhankelijk journalistiek medium op de universiteit van belang vinden én een warm hart toedragen.
Het misverstand dat we wel ‘voor’ maar niet ‘door en van’ de RUG zijn, is soms lastig uit te leggen. Dan krijg ik vragen als: ‘Waarom zijn jullie zo kritisch over plan X of project Y? Weten jullie niet dat jullie de belangen van de universiteit schaden?’ En: ‘De UK mag wel eens wat trotser zijn op de RUG.’
Beretrots
Ik ben trots op de RUG. Beretrots. Iemand die dat niet is, heeft wat mij betreft op de redactie niets te zoeken. Maar trots op iets zijn impliceert niet dat je kritiekloos bent – dat zijn heel verschillende zaken die je niet zomaar op één hoop kunt en mag gooien.
Mijn wedervraag is dan: ‘Leg me eens uit, waarin of hoe zijn we dan zo onnodig kritisch? Hoezo schaden wij de universiteit?’ Niet zelden krijg ik dan te horen dat wij er elke keer weer in slagen de rafelige randjes en vervelende criticasters te vinden die er natuurlijk zijn als je maar goed zoekt (‘En daar zijn jullie heel goed in, in dat zoeken’).
De aanname is hier dat we per definitie met voorbedachte rade op pad gaan om zo’n plan of project te bekritiseren (en zelfs om zeep dreigen te helpen – dat hoorde ik laatst ook). Ik betreur dat zeer. Want zo is het niet.
Het is wél zo dat ook goede en mooie plannen soms weerstand oproepen, want niets ter wereld is voor iedereen goed en mooi. Het is wél zo dat je nu eenmaal niet kunt verwachten dat op een universiteit van 37 duizend weldenkende mensen de neuzen altijd in dezelfde richting staan. Het is wél zo dat vakbonden, politieke partijen en andere belangenorganisaties soms minder hard juichen over wat de universiteit wil.
Tegengas
Het is wat de UK doet en moet doen. We schrijven over het plan en zijn bedenkers, maar we geven ook ruimte aan hen die er hun twijfels over hebben. Ik geef eerlijk toe: we moeten dat evenwichtig(er) en gebalanceerd(er) doen, maar het heeft niets te maken met vooropgezette negativiteit of gebrek aan trots.
Een plan is zo goed als de hoeveelheid tegengas die het kan hebben. Oftewel, een goed plan moet tegen een stootje kunnen, anders is het geen goed plan.
En de redactie luistert in die discussie naar de voors én naar de tegens. Anders is de UK inderdaad ‘van en door’, maar niet meer ‘vóór’ de RUG.
Rob Siebelink, hoofdredacteur UK