Op een donderdagavond stapte ik Café PS! Koffie, Kunst en Chocola, zoals het toen nog heette, binnen. Ik had het lumineuze idee opgevat Russisch te gaan leren, maar was niet verder gekomen dan wat pielen met woordjes-leren-apps op mijn telefoon. Ik had een poster gezien van Cafe de las Lenguas: een evenement waarbij je op een informele manier talen kunt oefenen met mensen van verschillende nationaliteiten.
Perfect!
Eenmaal binnen vond ik daar twee of drie mensen. Dat schoot natuurlijk niet op, alhoewel ik geluk had dat er een Russische bij zat. Die wilde echter ondertussen ook Duits en Frans oefenen. En het was slechts eens per maand. Maar goed, het was wel gezellig.
Ontelbaar
Inmiddels is het bijna vijf jaar en ontelbare bezoeken later, vindt het wekelijks plaats, is de locatie veranderd naar de kantine in het Harmoniegebouw en de opkomst verveelvoudigd (al is er geen spoor meer van die Russische). Maar wat is toch de aantrekkingskracht van het talencafé? Waarom niet gewoon met vrienden de kroeg in?
Ik heb niet de kans gehad (of niet genomen) om een periode in het buitenland te studeren, maar op deze manier waan ik me op donderdagavond toch een beetje op uitwisseling. Het is alsof je een andere, tijdloze wereld binnenstapt, waar iedereen gelijk is, komt voor een conversatie en om nieuwe mensen te leren kennen.
Maar vooral spreekt het win-winkarakter van het concept me zo aan: Ik help iemand met Nederlands oefenen en iemand anders oefent met mij Russisch. Zo leer je ook meteen veel mensen, van wie het overgrote deel internationale studenten zijn, en culturen kennen.
Muizenvallen
En wát voor mensen… Een Spanjaard die vanuit Madrid op de fiets naar Groningen kwam om natuurkunde te studeren (maar nu helaas weer terug is), een Nederlander die muizenvallen ontwerpt (echt waar), een Oekraïense fotografe (na een studie moleculaire microbiologie), een Zweedse verhalenschrijfster, een Italiaanse van het conservatorium (ook al terug), een Roemeense universitair docent, Syrische en Eritrese vluchtelingen die zo graag Nederlands willen spreken, creatievelingen van Minerva, PhD’s die op de uni een gang verderop blijken te werken en zo kan ik nog wel even doorgaan. De enige gemene deler is dat ze geïnteresseerd zijn in (een) taal.
Maar als dan tegen tienen de Harmonie sluit, verlaten we die wereld, blijken de taalgenoten vrienden te zijn geworden en zoeken we – zoals goede studenten betaamt – een kroeg op. En zo gek is dat niet; hoe vloeiender de alcohol, hoe vloeiender men vreemde talen spreekt…