Tekstschrijver en acteur George Tobal wisselt heftige protestscènes af met een discussie over een broodje falafel en een muzikaal intermezzo met Justin Bieber. Kinderen van Aleppo laat de Syrische revolutie van binnenuit zien, vol absurditeit en ongeloof, maar ook humor. George Tobal: ‘Ik wil laten zien dat studenten in Syrië mensen zijn zoals jij en ik. Wat hen overkomt, kan iedereen overkomen.’
De voorstelling betekent veel voor Tobal, die zelf ook afkomstig is uit Syrië. ‘Ik voelde een grote druk om de verhalen van die studenten goed te vertellen. Het zijn andermans echt gebeurde verhalen, die mij persoonlijk zijn verteld.’
Al lange tijd wilde Tobal een voorstelling maken over Syrië, maar wist niet goed in wat voor vorm en vanuit welke hoek. ‘Toen in 2015 veel mensen vluchtten vanwege de burgeroorlog, vroeg ik Syrische studenten of ze bepaalde acties nog een keer zouden doen. Ik was verrast toen ze zeiden van niet, dat de schade het allemaal niet waard was. Dat vond ik eigenaardig.’
Revolutie
Zo ontstond het idee de voorstelling rond het thema revolutie, en eventueel spijt. Van twintig uur aan interviews met gevluchte studenten maakte Tobal een monoloog, waarin hij het verhaal vertelt van drie studenten die de straten opgingen voor meer vrijheid in Syrië.
Dat was bepaald niet makkelijk: ‘Het zijn super heftige verhalen: ellende op ellende. Maar je kunt niet wegzappen: je moet het allemaal luisteren.’
De voorstelling is gemaakt naar aanleiding van het 70-jarig bestaan van het UAF, de Stichting voor Vluchteling-Studenten. De voorstelling gaat in november vijftien hogescholen en universiteiten langs waaronder de RUG. Daarmee wil de stichting aandacht vragen voor de 700 gevluchte studenten uit Syrië die nu een opleiding volgen aan een hogeschool of universiteit in Nederland.
Was ‘t het waard?
Salem Ismaiel vluchtte in 2013 vanuit Damascus naar Nederland. Nu studeert hij computing science aan de RUG. Hij vindt de themakeuze van Kinderen van Aleppo heel relevant. ‘Het is vaak een punt van discussie of de revolutie alles wel waard was. Een vriend van mij vindt van niet. Hij vindt dat we het eerder beter hadden, ook al was er een streng regime. Ik vind de revolutie wel waardevol, er is niets belangrijker dan vrijheid en je mening kunnen uiten.’
Ismaiel vindt het belangrijk om meer aandacht te vragen voor Syrische studenten. ‘Het is prachtig dat er een voorstelling over studentvluchtelingen wordt gemaakt.’ Hij zou graag zien dat studenten meer weten over de moeilijke situatie in Syrië, maar ook de uitdaging van het beginnen op een Nederlandse school, zonder de taal te kennen. ‘Ik vertel er veel over aan mijn Nederlandse vrienden, en die vinden het heel knap.’
Maar er is niet altijd begrip onder studenten. Ismaiel: ‘Soms krijg ik vragen als “Wat doe je hier?” en blijken ze vrij weinig van de situatie in Syrië te weten. Als ik mijn verhaal vertel, dan hebben ze er wel respect voor. Maar het zou beter zijn als ze van tevoren de situatie van Syrische studenten begrijpen.’
Eigen wereld
George Tobal zou bewustwording als een mooie bijkomstigheid van de voorstelling zien. ‘Ik weet van mijn eigen studententijd dat je soms te veel bezig bent met je eigen wereld en vergeet dat er meer speelt dan dat.’
Toch vindt Tobal dat juist studenten bereikt moeten worden. ‘Studenten zijn de volgende generatie en zorgen voor verandering. Oude lullen inspireren je niet, maar medestudenten wel, zoals deze vluchtelingen. De voorstelling hoeft geen revolutie teweeg te brengen, maar wel bewustwording.’
Maar ten eerste gaat het Tobal om het neerzetten van een mooie voorstelling die mensen raakt. ‘Ik wil geen propaganda van het stuk maken. Ik wil de verhalen van de studenten goed overbrengen: het is een mooie kans om het publiek kennis te laten maken met de verhalen van Syrische studenten.’
‘Kinderen van Aleppo’ is 7 november te zien in cultureel studentencentrum Usva (Munnekeholm 10), aanvang 20.30 uur.