Sleur
Er komt maar geen eind aan die pandemie. Dankzij onder meer te vroege versoepelingen, te zonnige Koningsdagen en Ajax is het einde nog verder weg. Elke keer als er versoepelingen komen, zijn ze voor andere zaken dan het onderwijs.
Straks kunnen we allemaal naar de Ikea, het terras, de voetbalwedstrijd en de Efteling, maar mogen kinderen in het voortgezet onderwijs nog steeds maar een of twee dagen per week naar school. De minister heeft ons al voorbereid: dikke kans dat er na de zomer ook nog maatregelen nodig zijn, en het hoger onderwijs wordt dan de groep die als eerste de klappen krijgt.
Deze generatie jongeren is al zo gewend aan klappen krijgen, dat eentje meer of minder ook niet uitmaakt, lijkt de visie van het duo Slob-Van Engelshoven te zijn. Ook die andere beloofde verlichting – een nieuwe regering – wordt steeds maar weer uitgesteld.
Ik geef ondertussen een vak voor de tweede keer volledig online. Vorig jaar moest het halsoverkop omgegooid, nu doen we gewoon wat we al maanden doen. En op zich gaat dat online lesgeven ook wel goed. Zeker met mijn kleine vak, zeven studenten, lukt het wel om een-op-eenaandacht te combineren met klassikale uitleg.
Het netwerken gaat #&%, maar ik had gelukkig al een goed netwerk opgebouwd
Online onderzoek doen: geen probleem, dat deed ik voor 2020 online vanuit het Heymansgebouw en nu online vanaf een betere computer. Online vergaderen: ook dat went en gaat bij vlagen efficiënter dan fysiek vergaderen. Online congressen: het netwerken gaat #&%, maar ik had gelukkig al een goed netwerk opgebouwd; dit is met name een probleem voor junioronderzoekers.
En voor de rest scheelt dat online gecongres wel de nodige reistijd en CO2. Dat online werken is dus eigenlijk prima te doen. Maar tegelijkertijd ook niet.
Wat na een jaar nog steeds niet went: de verschraling van het werk. Mijn week bestaat uit eat, sleep, work, repeat. Er gebeurt te weinig speciaals, te weinig waarvan je denkt ‘He, dat is leuk voor in een column’. Geen gesprekken meer bij de koffieautomaat. Geen opvallende zaken meer in de collegezaal. Geen toevallige observaties meer in de wandelgangen.
De sleur komt er in en over sleur valt weinig te vertellen. Over hoe saai alles nu is, is ook al wel genoeg geschreven. Daarom deze maand geen column van mij, maar slechts de mededeling dat alles hier zo eentonig is dat er weinig te vertellen valt.
In de sloot achter ons huis zwemt een meerkoetkoppel met vier überschattige meerkoetkuikens. Voor hen is elke ook elke dag hetzelfde. Eat, swim, kwaak, repeat. Zij schijnen er minder mee te zitten dan ik.