Ruilen
Studentenorganisaties trekken aan de bel over de mentale gezondheid van studenten. Na bijna een jaar corona is de rek er echt uit voor jongeren en je zou denken dat iedereen dat begrijpt.
Steeds weer wordt het welzijn van studenten gebagatelliseerd door een grote groep ouderen. Dat we niet zo moeten klagen en dat er mensen zijn die het nog veel zwaarder hebben. We hebben het toch allemaal lastig?
Geen enkele student zal beweren dat hij het hardst wordt getroffen. Het is het gebrek aan perspectief na een jaar lockdown dat veel studenten nekt. Vrijwel het hele (sociale) leven van de studenten ligt al twaalf maanden stil.
Niet kunnen werken, niet kunnen sporten, niet naar een hoorcollege kunnen en niet met je studiegenoten kunnen afspreken. Dan gaat het nog niet eens over het stappen. Want geloof me, dat is echt niet wat de gemiddelde student het meeste mist.
Het enige wat studenten hebben gekregen, is een halvering van het collegegeld: een absolute schijnvertoning. De gemiddelde student is veerkrachtig en kan wel tegen een stootje, maar we leven al een jaar lang op amper vijftien vierkante meter in krappe zolderkamers met slecht internet. We zitten de hele dag achter een computerscherm – onze studie, ons sociale leven en onze vrijetijdsbesteding vinden er plaats.
Geloof me, stappen is echt niet wat de student het meeste mist
Ironisch genoeg is dezelfde generatie die altijd zei dat de hele dag achter een computerscherm zitten zo slecht voor je is en dat we maar ‘lekker moesten gaan sporten’ of ‘afspreken met vrienden’, nu de generatie die zegt we niet moeten klagen omdat we elkaar nog de hele dag online kunnen zien, en ons online kunnen vermaken.
Kijk, we begrijpen absoluut dat alle maatregelen nodig zijn, maar is het zo vreemd dat we na een jaar lang ingrijpende maatregelen daar ook onder te lijden hebben?
Misschien een oplossing: als wij het niet zo zwaar hebben, en als we ons aanstellen, zullen we dan ruilen? Een maandje bijvoorbeeld. Dan ga ik wonen in jouw twee-onder-een-kap met tuintje, eigen keuken, snel internet en goede verwarming, terwijl jij het mag proberen vol te houden in mijn kamertje van amper twintig vierkante meter, zonder goed internet, te warm in de zomer en te koud in de winter.
En dat zeven dagen lang – alleen elke dag even naar de supermarkt en een keer per week koffiedrinken met iemand. De gedeelde keuken, badkamer en wc (een mogelijke besmettingsbron waardoor je in je eigen huis niet veilig bent) moet je dan op de koop toe nemen. Maar verder valt het wel mee, toch?
Of valt er nu opeens wel iets te klagen?