Wij konden onze ogen niet geloven. Voor het eerst sinds 1614 lazen we een superieur memo van het Bureau van deze universiteit! Dat memo ging over administritis. Zoals iedereen weet is administritis – net als haar gevaarlijke zusje evaluïtis – een slepende en dodelijke ziekte. Het memo maakt er korte metten mee. En draagt slimme oplossingen aan om het te lijf te gaan.
Al tijden lang sloeg de ziekte wild om zich heen. Wie kreeg nooit huiduitslag van het programma PURE? Wie heeft nooit zelfmoordneigingen gehad bij het invullen van het R&O-formulier of bij het bedienen van het ISP-factureersysteem? Hoeveel hartaderbreuken hebben zij niet veroorzaakt onder het achteloze personeel? En hoeveel echtbreuken? Hoeveel leed en calvaries? Wie van ons klaagt erover alleen maar vagelijk bekend te zijn met Ocasys of Quamatrix en niet bevriend met CUAO of IQBS? Weg ermee, verbannen tot in de diepste krochten van Dantes hel!
Wél waren wij verbaasd dat het 35 pagina’s dikke memo nog veel onbesproken laat. Door afwezigheid schitterden de folterende kwaliteiten van vakevaluatieformulieren en afstudeerscriptieformulieren. Of van het volslagen contra-intuïtieve portal Nestor — we barsten uit in gesnik als we de onnozele lof over dit product moeten aanhoren. En wiens haren rijzen niet ten berge bij de pas vernieuwde, maar geheel onleesbare salarisstroken? Of bij het doornemen van het promotiereglement — dat is 59 pagina’s lang, langer dan sommige proefschriften bij geneeskunde! Om dan nog maar te zwijgen van de taken die tot op één duizendste van een volle aanstelling worden opgeknipt. In de jaren negentig werden onze taken in tienden berekend, in de jaren 2000 in honderdsten en in de jaren 2010 in duizendsten. De garantie dat hierbij fouten worden gemaakt, ligt boven de 100 procent.
Bureaucratie, zegt het spreekwoord, overwin je met volharding en met tolerantie voor domheid als het kan – en met een bulldozer als het moet. Het is hoog tijd voor Operatie Rode Plakband, Operation Red Tape!
Eén ding blijft steken. Hoe kan het dat al die ongure systemen uit de stamcellen van de RUG zijn gekweekt? Hoe komt het toch dat zo weinig bureaucraten gebruiksvriendelijke systemen bedenken? Is het omdat zij de werkvloer systematisch wantrouwen? Zeker! Maar toch vooral omdat zij willen gloriëren en daarom eenvoud verafschuwen: gebruikers zouden wel eens durven te denken dat zij volstrekt overbodig zijn. De grondregel hoort te zijn: bureaucraten die een systeem ontwerpen, moeten gedwongen worden het zelf te gebruiken – op straffe van het schoonvegen van het Broerplein. Dán zullen de schellen van de ogen vallen, dán zal onze slepende ziekte genezen. Vang de bureaucraten, kleef ze met rode plakband een postzegel op de rug en verstuur ze naar Ouagadougou!
Antoon De Baets, lid van de Personeelsfractie van de universiteitsraad