Bruikbare ontdekkingen worden te weinig in praktijk gebracht. Werkzame therapieën worden niet toegepast, toxisch bevonden stoffen niet verboden, klimaatverandering niet gestopt. Het is de frustratie van vele wetenschappers.
Iets dergelijks werd ook benoemd door dr. Ally van Hell in de Universiteitskrant (‘Weg met de herkansingen’) over het tekortschietende onderwijs op onze eigen universiteit. De RUG lijkt de plek bij uitstek om onderwijskunde in de praktijk te brengen, maar toch gebeurt dit nauwelijks. Dat moet anders.
De universiteit kan zich namelijk geen ineffectief onderwijs veroorloven. De studenten die de universiteit met diploma verlaten, vormen de visitekaartjes van de academische wereld in die grote wereld daarbuiten.
Effectief
Als wetenschappers hun bevindingen niet effectief overbrengen aan een (leken)publiek, verandert er niets. Geen therapie, wel toxische stoffen en klimaatverandering. Bovendien bestaat het risico dat het publiek geen nut ziet in onderzoek. Fondsen en vergunningen vallen weg of komen nooit beschikbaar.
Het belang dat wij hebben bij de onderwijskunde is veel groter dan studenten voorzien van de gemakken van effectief onderwijs. Er staat meer op het spel: het draagvlak voor wetenschap. De wetenschappen bestaan bij de gratie van de buitenwereld. Hoe goed wij de waarde van onderzoek ook kennen, als de buitenwereld die waarde niet inziet, brokkelt het draagvlak voor onderzoek en feiten af.
Dit is precies wat we in het huidige Trumptijdperk maar al te duidelijk zien. Dit draagvlak is onze bodem, het bestaansrecht van onderzoek en de universiteit. En laten we in Groningen nu precies weten wat de consequenties zijn van een bodem met slechte kwaliteit.
Onbelangrijk
Op dit moment lijkt de RUG vooral te investeren in excellence tracks (‘Een doekje voor het bloeden‘), waarbij de gewone student onbelangrijk lijkt. Die verdwijnt immers toch de buitenwereld in. Maar het is naïef om de gewone student tekort te doen. Juist deze kunnen fungeren als ambassadeurs van de universiteit in de samenleving.
Mijn docenten hoor ik regelmatig over hun eigen praktijkfrustraties. Maar het zijn dezelfde docenten die, zoals dr. Van Hell benoemde, vanuit hun onderbuikgevoel beslissingen nemen over hoe zij lesgeven. Hypocriet? Zeker niet.
Hun frustraties zijn oprecht en legitiem, maar ze vormen een lekenpubliek voor de onderwijskundigen. Bovendien zijn docenten vaak wetenschappers die worden gewaardeerd vanwege hun publicaties en niet hun onderwijs, en is de werkdruk hoog. Tijd en mogelijkheden voor het verbeteren van hun onderwijskwaliteiten en -organisatie, wordt hun niet gegund.
En zo gaat de onderwijsboodschap gaat zo verloren en wordt de bestaande praktijk, opgelegd of door docenten zelf bedacht, niet aangepast.
Uiterst serieus
Wetenschappers én studenten hebben er levensgroot belang bij dat de onderwijskunde uiterst serieus genomen wordt. Wetenschap staat op het spel met een toenemende afstand tussen academici en maatschappelijk-politieke ontwikkelingen. Die is alleen te overbruggen als de gewone student, onze latere ambassadeurs, óók excellent wordt door effectiever onderwijs in te zetten. Gelukkig bevinden we ons in de luxe positie dat we onderwijskundigen in ons midden hebben.
Lieve RUG, laat ons, de studenten van nu en de wetenschappers en beleidsmakers van binnenkort, niet op een bevende aarde achter. Breng de onderwijstheorie in de eigen praktijk en investeer zo in onze bodem.
Alex Steenbreker is bachelorstudente biologie en oprichtster van Leerpunt ADD