Afgelopen maandagmiddag fiets ik van de UB naar het Noorderplantsoen, waar ik een sleutel moet geven aan een vriendin. Ik heb het druk, dus fiets ik snel. Ik sjees op de kruising met de Kerklaan af en kijk, daar staat ze. Ik sorteer links voor, maar daar komt een jongen de bocht om. Ik ga recht op hem af, waarom fiets ik hier eigenlijk? Ik probeer te remmen, maar dat lukt niet – BAM.
Daar lig ik dan, plat op het asfalt. AAAAH, wat doet het zeer! Alsof er een mes in mijn rechterarm steekt! Na wat krachttermen kom ik enigszins bij zinnen; mijn vriendin is inmiddels toegesneld en onderzoekt me. De jongen die ik geraakt heb, staat er wat beduusd bij en andere omstanders vragen: ‘Moeten we 112 bellen?’ Dat wil ik niet, maar de pijn is zó hevig en tranen rollen over mijn wangen… Toch eerst maar even kijken hoe erg het echt is.
Broek kapot
Mijn fiets wordt aan de kant gelegd en ik kan gaan zitten. Shit, mijn heup doet ook pijn en mijn broek is kapot. Mijn rechterhand kan ik niet eens bewegen. Iemand houdt een paraplu boven mijn hoofd, want het regent óók nog eens.
Hoe nu verder? Ergens naar een eerstehulppost. En hoe is het eigenlijk met mijn telefoon en laptop? Mijn telefoon blijkt ongeschonden een paar meter verderop te liggen en die laptop is in ieder geval goed verzekerd.
We besluiten het volgende: mijn vriendin brengt snel de sleutel weg en ik loop ondertussen terug naar de UB, om haar daar weer te ontmoeten. De jongen past nog even op me tot ik bij de UB ben, dat is wel fijn. Met mijn arm gaat het al iets beter; ik heb nog nooit iets gebroken en hopelijk nu ook niet. Godzijdank is er geen ambulance gekomen, want dat kost een fortuin. En als het een beetje meezit, kan ik zelfs dat tentamen morgen nog maken.
Minder stoer
Just kidding: dit is niet mijn verhaal. Dat is namelijk een stuk minder stoer en het meisje dat mij aanreed schrijft geen columns (althans, niet voor de UK). Dus schrijf ik háár verhaal maar op. Voor mij is het de eerste fiets-fietsbotsing in de stad. Want iedereen weet: het is niet de vraag óf dat ooit gebeurt, maar wanneer…
Dinsdag zit ze met een mitella toevallig naast me in de bieb; gelukkig, niets gebroken! Behalve het ijs dan.