Roeister Ymkje Clevering

Ymkje Clevering is sterk. Niet een beetje, maar erg. En toen ze zich als eerstejaars studentje dat nog nooit een haal gemaakt had, meldde bij A.G.S.R. Gyas, bleek dat een enorm voordeel.

Haar prijzenkast puilt intussen uit van de ‘blikken’ – zoals een prijs onder studentroeiers heet – en medailles. Eentje voor het NK met haar roeimaatje Veronique Meester, eentje van de Henley Royal Regatta en natuurlijk een gouden plak, behaald op het WK onder 23.

Inmiddels heeft ze Groningen moeten verruilen voor Amsterdam om zo vaak mogelijk te kunnen trainen. Maar ze blijft lid van Gyas. Natuurlijk. Vorige week was ze even terug in Groningen voor haar huldiging in de vertrouwde sapjeskamer.

Nooit geroeid

Vanzelfsprekend is dat allemaal niet. Toen ze op haar achttiende naar Groningen kwam voor een studie geneeskunde, had ze in haar leven nog nooit geroeid. Maar proberen wilde ze best. En het roeien zelf beviel haar wel. Toch twijfelde ze of ze lid wilde blijven, omdat de borrels in het begin wel erg druk waren. ‘Ik had me bijna uitgeschreven na de introductieperiode. Maar toen ik mijn ploegje leerde kennen, besloot ik toch te blijven.’

Exit borrels, zes keer per week trainen, geen alcohol en elke avond voor twaalf uur naar bed

Met die groep meiden heeft Clevering eerst een jaartje ge’compo-roeid’. Ofwel: roeien, maar vooral ook borrels bijwonen. Ondanks dat ze niet erg veel trainden, eindigden ze – tot hun eigen verbazing – altijd vrij hoog in de poule.

Aan het eind van haar eerste jaar werd ze geselecteerd voor een talentenproject en maakte ze kennis met wedstrijdroeien. Ofwel: exit borrels, zes keer per week trainen, geen alcohol en elke avond voor twaalf uur naar bed. Een behoorlijk strak regime ja, maar Ymkje was verkocht.

Jaar vrij

Het leverde haar een bronzen plak bij het WK onder de 23 op. En het besef dat ze echt potentieel had. Ze besloot een jaar vrij te nemen voor haar coschappen om het onderste uit de kan te halen. Maar toen ook nog bleek dat ze door de lange wachttijden zelfs anderhalf jaar pauze had, hield niets haar meer tegen om zich volledig op het roeien te storten.

Wat ook erg hielp: Clevering had een bijzondere klik met een roeister van het Amsterdamse Nereus, met wie ze op het WK had geroeid: Veronique Meester. Een perfecte match voor haar. ‘Ik ben dan wel sterk, maar na twee jaar hard trainen heb je de roeisport echt nog niet onder de knie. Veronique is juist technisch ontzettend goed. Ik vind het heel fijn om achter haar in de boot te zitten.’

Vanaf dat moment trainde Clevering doordeweeks op Gyas en logeerde ze in de weekenden bij Meester om te roeien op de Bosbaan in Amsterdam om zich samen opnieuw te kwalificeren voor het WK onder 23 jaar. Daarna zou Clevering nog een lange zomer voor zichzelf hebben.

‘We bleken alleen tot veel meer in staat dan we ooit gedacht hadden’, zegt Clevering.

Bosbaan

Ze wonnen het NK en werden gevraagd om op het EK in Tsjechië te starten met de Dames Acht. ‘Maar dat hield ook in dat we ons elke dag op de Bosbaan moesten melden. Ik moest dus weg uit Groningen. Veel eerder dan me lief was.’

Ik moest dus weg uit Groningen. Veel eerder dan me lief was

Ook werd haar zomervakantie ingevuld met trainingskampen om op het EK te kunnen vlammen. ‘Veronique en ik hebben uitgerekend dat we het afgelopen jaar zeker een vijfde van de nachten in dezelfde kamer hebben geslapen. En dan reken ik de weekendjes in Amsterdam aan het begin van het jaar niet eens mee.’

Niet altijd even makkelijk, bekent ze. Want hoe goed de twee het ook met elkaar konden vinden, soms waren de gespreksonderwerpen wel op. ‘Als je alles samen doet, heb je elkaar op een gegeven moment weinig meer te melden. We waren dan vooral aan het evalueren.’

Daarnaast was het lastig dat ze nog maar weinig tijd bij haar ouders en hond in Haulerwijk kon doorbrengen. ‘Eens in de drie weken probeerde ik wel langs te gaan, maar dan moest ik na een nachtje alweer richting Amsterdam.’

Hoogtepunt

Gelukkig was het niet voor niets. Het hoogtepunt ervoer ze vooralsnog op de Henley Royal Regatta, een prestigieuze wedstrijd in het Engelse dorpje Henley-on-Thames. ‘De tijd heeft daar stilgestaan’, vertelt Clevering enthousiast. ‘Vrouwen mogen alleen het terrein op met een jurk tot over de knie en een zonnehoed. Mannen moeten jasje-dasje.’

Zien en gezien worden, dus. En langs het volledige wedstrijdparcours stonden mensen te juichen naar de voorbijkomende roeiers. ‘Wij moesten tegen een ploeg uit New York, dus van de Britten hadden wij alle support.’

Het was  Cleverings eerste wedstrijd met de drie meiden waarmee ze ook het WK zou starten. ‘We verwachtten er eigenlijk niet veel van, en juist daarom voelde het als zo’n grote overwinning toen wij als eerste de finish over gingen.’

We verwachtten er eigenlijk niet veel van, en juist daarom voelde het als zo’n grote overwinning

De overwinning op de Henley Royal Regatta maakte hen in een klap tot favorieten op het WK onder de 23. En ze wisten het nog waar te maken ook, met een gouden plak. Vervolgens stapte Clevering in de Dames Acht waarmee ze ook nog zilver won op het EK en de A-finale bereikte op het WK in Florida.

Olympische Spelen

En nu?

Clevering is nu weer terug in Nederland en is net begonnen aan haar master Gezondheidswetenschappen aan de VU in Amsterdam. Ze wil de eenjarige master in twee jaar doen, zodat ze kan blijven roeien en in 2020 deel kan nemen aan de Olympische Spelen in Tokyo. Iets waar ze een jaar geleden niet van had durven dromen, maar waar ze nu reële kans op heeft.

En dan? Ja, dan wil ze toch terug naar Groningen en eindelijk maar eens die co-schappen gaan doen.  ‘Ik ben een eeuwige student denk ik,’ grinnikt Clevering. ‘Het wordt wel gek om dan terug te keren, omdat iedereen die ik ken tegen die tijd al is vertrokken. Maar het blijft heerlijk om hier te roeien. Zeker het moment dat je onder de derde brug uit komt aan het einde van de dag. In het licht van de zonsondergang en met de rust die daar heerst, blijft het Groningse landschap toch wel het mooist.’

Engels