'Mijn ouders offeren veel op'
International worstelt met prestatiedruk
Opmerkelijk, vindt studentenpsycholoog Rike Vieten van het Studenten Service Centrum: er zijn bijna evenveel internationale studenten die een intakegesprek aanvragen als Nederlandse studenten. ‘In 2019 waren dit er respectievelijk 1000 en 1300’, zegt ze. En dat terwijl er in Groningen zo’n 7000 internationals studeren tegenover 25.000 Nederlanders.
Die duizend aanvragen zijn van EU- en niet-EU-studenten, maar Vieten ziet dat vooral degenen van buiten de EU met extra uitdagingen worstelen. ‘Factoren als de hoge studiekosten, verwachtingen van ouders, de visumvoorwaarden en klimaat- en cultuurverschillen kunnen allemaal meespelen. Bij de mensen die bij ons aankloppen is er vaak een opeenstapeling van deze zorgen.’
Iedere student heeft wel eens problemen. Dan is een netwerk waar je op terug kunt vallen essentieel, zegt Vieten. ‘En die stabiliteit valt juist vaak weg als je verhuist naar een andere plek.’ Een quick fix heeft ze niet, wel wat advies: ‘Deel je verhaal met mensen om je heen, probeer een goede balans te vinden tussen je eigen cultuur en de lokale gebruiken en bereid je goed voor op de verschillen in het onderwijs- en zorgsysteem als je naar een ander land verhuist.’
UKrant sprak vier RUG-studenten die van buiten de EU komen. Tegen welke problemen lopen zij aan in Groningen en ligt de druk om te presteren inderdaad zo hoog?
Het Studenten Service Centrum biedt workshops, cursussen en persoonlijke ondersteuning aan voor studenten die worstelen met bijvoorbeeld psychologische, financiële of juridische problemen, een handicap hebben of hun studievaardigheden willen verbeteren.
Vladyslava Panasovska (22), pre-master European economic law, Oekraïne
EU-studenten kunnen voor relatief lage tarieven een studie volgen in Nederland, maar wie van buiten de EU komt, zoals Vladyslava, betaalt het volle pond. Nadat ze haar bachelor international & European law aan de Haagse Hogeschool had afgerond, kwam ze naar Groningen om een pre-master European economic law te doen. ‘Daarvoor geldt gelukkig nog het normale collegegeld, maar de master kost volgend jaar vijftienduizend euro.’
‘Mijn ouders offeren veel op om dit voor me te kunnen bekostigen’, zegt Vladyslava. ‘We sparen het geld samen bij elkaar. Daarvoor hebben we een budgetstrategie. Een vakantie zit er bijvoorbeeld niet in.’
Ik wil iets veranderen in Oekraïne
Vladyslava is haar ouders erg dankbaar dat ze dit voor haar doen. ‘En soms voel ik me ook een beetje schuldig. Ik vind dat ik daarom een morele verplichting heb om goed te presteren. Mijn ouders zouden dat nooit zeggen, maar dit moet van mezelf.’
Wat haar ook motiveert is de oorlog in Oekraïne, die in 2014 begon en nog steeds voortwoedt. ‘Destijds werd mijn woonplaats bezet door de pro-Russische strijdkrachten’, vertelt Vladyslava. ‘Ik was net geslaagd voor de middelbare school, maar de ceremonie ging niet door. We waren genoodzaakt om naar Kiev te verhuizen.’
Die gebeurtenis wakkerde haar ambitie aan. ‘Ik wil iets veranderen in Oekraïne. Ik wil mijn land graag helpen met de kennis die ik opdoe tijdens m’n studie. Daarom doe ik bijvoorbeeld ook vrijwilligerswerk bij de Oekraïense ambassade in Den Haag.’
Vladyslava is teruggegaan naar Oekraïne toen de coronacrisis uitbrak. Ze mist de sfeer, gemeenschap en faciliteiten van de universiteit die haar doorgaans motiveren en heeft moeite gehad om dit jaar succesvol af te sluiten. Ze is bang dat ze het collegegeld voor non-EU-studenten moet gaan betalen voor een volledige online master.
Zafar Jon Niyazov (22), master chemical engineering, Oezbekistan
Voor Oezbeken is het niet vanzelfsprekend dat ze in het buitenland kunnen studeren, dus Zafar realiseert zich maar al te goed dat hij bevoorrecht is. ‘Er is daar een groot verschil tussen arm en rijk’, legt hij uit. ‘Doordat mijn ouders de kans kregen om in Denemarken te werken, kan ik nu hier te studeren. Het geeft extra gewicht aan mijn educatie, wetende dat voor veel vrienden in Oezbekistan deze mogelijkheid niet hebben.’
Maar hoewel hij dankbaar is dat hij in Groningen zijn master chemical engineering kan volgen – eerder haalde hij hier ook zijn bachelor scheikunde – gaat dat gepaard met de nodige druk. ‘Mijn familie heeft hier veel ingestopt, dus nu moet ik het wel waarmaken. Ik ga bijvoorbeeld niet zomaar een tussenjaar nemen. Ik ben hier voor m’n studie, en daarna moet ik aan het werk.’
Veel vrienden in Oezbekistan hebben deze mogelijkheid niet
Een Oezbeekse sollicitatie op een baan in Europa zal minder aantrekkelijk zijn dan die van een EU-burger met gelijkwaardige kwalificaties, weet Zafar. ‘Ik werk daarom extra aan mijn soft skills, zoals communicatief en openhartig zijn. Dat heb ik mezelf aangeleerd door elke dag met een onbekende een gesprek te beginnen. Zo denk ik andere aspecten te compenseren.’
Waar hij in Groningen vooral moeite mee heeft is de segregatie tussen Nederlanders en internationals. ‘Mensen met dezelfde culturele achtergrond zoeken elkaar op’, zegt Zafar. Hij ziet dat gebeuren in de pauze van het hoorcollege, maar ook daarbuiten, bijvoorbeeld toen hij naar een kamer zocht. ‘Bij elke advertentie stond dat ze geen internationals wilden. Dat is vervelend, maar ik neem het mensen ook niet kwalijk. Gelijken opzoeken is inherent aan onze aard.’
Zafar is terug bij zijn familie in Oezbekistan, maar komt in september terug. Hij verwacht dat zijn tweede jaar uitdagende wordt, vanwege de restricties op laboratoriumwerk en colleges. Hij probeert het nieuws over corona zoveel mogelijk te negeren om stress te voorkomen.
Yoga Wang Mahendra Alam (24) en Rakka Deaprilando Malik (22), bachelor international business, Indonesië
Yoga en Rakka studeerden management economics in Indonesië toen er een bijzondere kans op hun pad kwam: ze mochten de tweede helft van hun bachelor in Groningen gaan volgen, bij international business. Zo ontvangen ze twee diploma’s: één van de RUG en een van hun universiteit in Indonesië.
Maar toen ze hier kwamen werd hen duidelijk dat het er aan de andere kant van de wereld ook heel anders aan toe gaat. Vooral de werkdruk is vele maten groter in Groningen, vinden beiden. ‘En de manier van studeren is fundamenteel anders. In Indonesië deden we het meeste uit een tekstboek, hier moeten we veel academische artikelen lezen’, vertelt Rakka. ‘Examineren gaat ook niet zoals ze thuis doen. Op tentamens hier worden echte casussen gebruikt die moeilijk op te lossen zijn. Daar moest ik in het begin heel erg aan wennen.’
De studiepunten-eis hing als een donkere wolk boven me
Alsof dat niet lastig genoeg was, kregen ze ook nog te maken een stressfactor die de meeste Europese studenten onbekend zal zijn. Non-EU-studenten die naar Nederland komen krijgen een verblijfsvergunning van de overheid. Een van de voorwaarden om die te behouden is dat je minimaal dertig studiepunten per academisch jaar moet halen.
Dit lukte Yoga vorig jaar niet door een depressie. ‘Terwijl ik met de vakken aan het worstelen was, hing de regeling als een donkere wolk boven me’, zegt hij. ‘En dan was er nog de druk die ik voelde vanuit Indonesië. Daar is afstuderen geen prestatie, maar een mijlpaal die je moet passeren. Dat is zwaar als het niet goed met je gaat.’ Dankzij de hulp van zijn studieadviseur mocht hij uiteindelijk toch blijven.
Yoga en Rakka doen beiden wat langer over de studie, maar spijt van hun avontuur hebben ze zeker niet. ‘Het heeft me veranderd in positieve zin’, verklaart Yoga. ‘Het was een noodzakelijke pijn die me sterker heeft gemaakt. Naar Groningen komen was de beste beslissing die ik ooit genomen heb.’
Yoga is nog in Groningen. Het gaat goed met zijn studie. De coronamaatregelen hebben bij hem voor meer vrijheid gezorgd om te studeren. Yoga is nog steeds blij met de beslissing om naar Nederland te komen. Rakka heeft nog niet laten weten hoe het nu met hem gaat.