Stella en de prestatiebubbel #4

Behalve het ‘falen en opstaan’, zijn er andere manieren om van faalangst af te komen. Vanuit Amsterdam naar Groningen verhuizen, bijvoorbeeld. Voor mij werkte dat.

Het is drie jaar geleden dat ik, een op dat moment zeer paniekerige en overgevoelige Stella, vrienden werd met Minke, een altijd nuchtere en relaxte Groningse. Niet alleen zorgde zij ervoor dat ik rustiger werd en dingen meer in perspectief kon zien, ze introduceerde me ook bij haar Groningse vrienden, met wie we in Groningen het jaar 2015 inluidden.

Die ene jaarwisseling heeft me kennis doen maken met het nuchtere Noorden en haar inwoners, met wie het gelijk klikte. Deze kennismaking leidde uiteindelijk tot de beslissing om mijn master journalistiek in Groningen te volgen.

Géén Amsterdam

Ik verkoos deze master boven die in Amsterdam. Niet alleen omdat ik niet toegelaten werd zonder enige redactionele ervaring, maar ook omdat mijn gevoel zei dat Groningen mij goed zou doen. De competitie was in Amsterdam een stuk heviger en de selectie strenger.

Die boodschap werd ook uitgedragen bij de open dag. Deze sfeer sprak me niet aan, in tegenstelling tot de open houding van de docenten aan de Rijksuniversiteit Groningen. Elke achtergrond was welkom, van kunstmatige intelligentie tot geneeskunde. Wij leren je het vak wel. Gecombineerd met de gedachte aan Minke en die ene oudjaarsavond, had ik een voorgevoel dat Groningen wel goed bij mij zou passen.

Dit bleek dubbel en dwars te kloppen. Het was pas toen ik verhuisde dat ik zag in wat voor bubbel ik had geleefd in Amsterdam. In mijn bubbel waren zoveel dingen gewoon. Iedereen heeft een bril van Ace&Tate, drinkt IJ-bier en heeft een krat voorop zijn fiets.

Maar dat zijn nog tastbare dingen.

Competitie

Er was ook zoveel ontastbaars waar ik aan gewend was. Het was een soort houding die ik ook bij die Amsterdamse journalistiek master merkte: het leven leek een soort competitie. Je moet ten eerste iedereen bijhouden, en als het kan moet je eigenlijk ook nog als beste eindigen. Dit heeft in mijn geval de faalangst getriggerd, om die nog maar even terug te laten komen. In Groningen is die faalangst dan ook grotendeels weggegaan.

Mensen uit het Noorden zien die bubbel maar al te goed. ‘Het Westen’, noemen ze Amsterdam en omgeving. Die benaming was ook nieuw voor mij. Ik kwam in Groningen bij een alternatieve underground popclub te werken, die niemand in Amsterdam kent behalve wie in de muziek zit.

Het fuck it-gehalte was zo hoog in Vera. Er is een wachtlijst van een paar maanden om deel uit te kunnen maken van de tweehonderd vrijwilligers die die tent draaiende houden. Dit is iets wat ik aanvankelijk onbegrijpelijk vond, als Randstedeling die gewend is dat voor niets de zon opgaat.

Maar het illustreert al gelijk dat iedereen zijn individualisme laat varen en samenwerkt om een legendarische plek draaiende te houden. Idem dito voor het Noorderzon Festival. Zulke initiatieven zijn er wellicht ook in Amsterdam, maar ik kwam er voor het eerst mee in aanraking in Groningen. Daarom zal ik de stad voor altijd associëren met mijn happy place. Mijn happy place die ervoor zorgde dat ik meer Stella werd en er klaar voor ben om deze boodschap te verspreiden.

Kloof

Ik hoop namelijk dat iedereen ‘zijn Minke’ of ‘zijn Groningen’ vindt en dat niet alleen mijn eigen bubbel maar ook de gehele Randstadbubbel barst. Want ja, er is een kloof tussen de Randstad en de rest van Nederland. Het onbegrip dat sommige mensen op hun gezicht tonen als ik vertel dat ik mijn master in Groningen ging doen na een bachelor in Amsterdam en dat het me óók nog zo goed beviel dat ik wel terug zou willen, dat is onmiskenbaar geworteld in het superioriteitsgevoel van de Randstad en met in het bijzonder Amsterdam.

Zoals de satirische website De Speld ooit schreef: ‘Natuurkundigen van de Universiteit van Amsterdam (UvA) hebben een schokkende ontdekking gedaan. Volgens de onderzoekers zou de rest van de aarde niet om Amsterdam draaien, maar draait de hele planeet in een ellips om de zon. Als gevolg van deze ontdekking zullen veel Amsterdammers voortaan hun grote bek moeten houden.’

En als De Speld het zegt, dan is het zo.

Dit is het vierde en laatste deel. Deel 1 kun je hier teruglezen, deel 2 hier en deel 3 hier. Stella Vrijmoed houdt over dit thema ook een blog bij, Submarines.

Engels