De Der Aa-kerk was echt stampvol. Er hing een gebreide neuron aan het plafond en dat was een hotspot voor het maken van Instagram-foto’s. Het kunstwerk leek op een van die bomen uit Avatar.

Het Drag Queen Story Hour voerde iedereen weer even terug naar de basisschool. Het verhaal ging over een diertje dat zich graag verkleedt met schubben en veren en dat vinden zijn klasgenootjes maar gek. Het was grappig hoe goed het publiek reageerde op het voorlezen: er werd op precies de juiste momenten ge-oehd en ge-aahd.

Iedereen met wie ik gepraat heb, zei dat bieryoga het leukste onderdeel van de avond was. Een van de vrijwilligers, Emma, zei dat de mensen die kwamen opdagen eerst dachten dat het een grapje was. Maar het is echt heel ontspannend. ‘Ja, en verrassend intensief!’ beaamde Ella, een biologiestudent. ‘Maar elke keer dat het te zwaar dreigt te worden kan je gewoon een slokje bier nemen en het glas daarna weer tegen je borst aanklemmen – waar bier hoort te zijn.’

Er stond een lange rij om een chique handprothese uit te testen. Mensen leken verbaasd hoe makkelijk je hem kon bedienen en hoe lenig het mechanisme was. ‘Ik dacht dat alles heel saai wetenschappelijk zou zijn’, zei student international relations Bouke. ‘Maar deze interactieve activiteiten zijn echt heel leuk.’

De sfeer bij het Universiteitsmuseum was behoorlijk chill. Als je in het midden van de ruimte stond, omringd door menselijke hersenen, ruggengraten en foetussen, voelde het alsof je in een low-budgetversie van de film Night at the Museum stond.

Dit was het hoofdonderdeel in de Der Aa-kerk. Een team van neurowetenschappers van de RUG liet zien hoe ze EEG-machines gebruikten om de hersensynchroniciteit te meten van twee mensen die samen dansen of musiceren. Mensen leken niet goed te weten wat er aan de hand was, omdat er tussen de optredens door vooral heel veel tijd werd besteed aan het klaarzetten van de apparatuur. Dat was niet erg dynamisch.

Naar het praatje van Tim Hoffman werd het meest uitgekeken. De rij stond helemaal tot onderaan de trappen van het Academiegebouw. Het evenement was in het Nederlands, dus ik verstond er niets van. Maar mijn collega-freelancer Remco wel en hij zei dat het een beetje een teleurstelling was. ‘Het was veel te kort en er was geen interactie met het publiek.’

De dansers van Who to Tango haalden bizarre acrobatische toeren uit, hangend aan het plafond. Het was erg Cirque du Soleil. Toen ze met hun optreden begonnen, stalen ze helemaal de show. Zo ongeveer iedereen in de kerk stopte met wat ze aan het doen waren en kwamen hier naartoe rennen om te kijken.