Fietswedstrijden wint de achttienjarige student International Business vaak; ze zette al negen wedstrijden op haar naam. De mooiste wedstrijd die ze won? Die eindigde op een overvolle Vismarkt in Groningen. Voorafgaand aan het gala is Lonneke niet zenuwachtig, zegt ze: ‘Op deze uitslag heb ik geen invloed.’
Als genomineerde heeft ze haar eigen plek vooraan op de tribune. De zaal stroomt vol met trotse ouders, broertjes, trainers en de andere genomineerden; die voor Sporter- of Sporttalent van het Jaar en de leden van teams die ‘strijden’ om de titel Sportploeg van het Jaar. De uitbundige presentator van het programma wordt geassisteerd door vijf jochies van Kids United, het G-team van FC Groningen.
Na de verkiezing van de Sporter van het Jaar is Lonneke aan de beurt. Ze staat – keurig gekleed in zwart en bordeauxrood en op bescheiden hakken – naast de twee andere genomineerden: judoka Marin Visser en basketballer Rienk Mast. De basketballer sleept de prijs in de wacht, maar daar treurt Lonneke niet om. Ze kennen elkaar bijna allemaal en de gunfactor is hoog. Dat ze genomineerd is vindt ze al een hele eer.
Gebroken sleutelbeen
Lonneke begon met wielrennen als achtjarig meisje. Daarvoor schaatste ze, want de racefiets weigerde ze aanvankelijk aan te raken. Haar vader had zijn sleutelbeen gebroken tijdens de afdaling van de Mont Ventoux.
Uiteindelijk durfde ze het toch en begon ze bij wielervereniging Stormvogels in Veendam. Al snel ging ze wedstrijden fietsen, werd in 2014 Nederlands kampioen en in 2017 begon ze bij de junioren in de nationale selectie. Sindsdien is ze niet meer van het podium af te slaan.
Heeft ze ooit getwijfeld of ze het topsportersleven eigenlijk wel wil? ‘Tja, als het een keer tegenzit, denk je wel: waarom doe ik dit nou? Maar een dag later weet je alweer waar je het voor doet en waarom je het zo leuk vindt.’ Op momenten dat haar benen zo verzuren dat ze eigenlijk niet meer kan, helpt haar winnaarsmentaliteit haar over de finish heen.
Mentaliteit
Die mentaliteit heeft ze bij spelletjes ook, zegt ze, maar minder bij haar studie. ‘Ik wil gewoon mijn vakken halen en het zo goed mogelijk doen, maar ik hoef niet per se achten te halen.’ Bij de RUG heeft ze een speciale topsportstatus en hoeft ze minder vakken per blok doen. Inmiddels haalt ze meer vakken dan menig student.
Drie dagen per week zit ze in de collegebanken en zes dagen per week op haar fiets, onder begeleiding van haar trainster Renate Groenewold, oud-schaatster en -wielrenster, van wie ze ook veel leert over het leven als topsporter. Zou ze weleens een normale student willen zijn die gewoon elke dag naar college gaat en af en toe op stap kan? ‘Nee. Ik vind fietsen veel leuker,’ zegt ze breed lachend.
Liever geen man
In september 2018 tekende Lonneke een contract bij het Noorse UCI-Womensteam Hitec-products, waarmee ze bij nationaal overstapte van de junioren naar de Elite Dames. Of ze opnieuw aan de top zal komen vindt ze lastig in te schatten.
‘Bij de junioren ben je gewend om altijd voor de overwinning te koersen en heb je koersen van 70/80 kilometer, maar nu moet ik koersen rijden van 150 kilometer of meer, en de tegenstanders zijn van een veel hoger niveau, dus ik heb geen idee waar ik sta.’
Lonneke ervaart de wielerwereld niet als mannenwereld. ‘Maar dat komt natuurlijk doordat ik altijd aan de vrouwenkant sta. Voor een buitenstaander kan ik het wel begrijpen. Gelukkig is het vrouwenwielrennen wel heel erg in opkomst.’ Denk je soms niet: was ik maar een man geweest? ‘Nee, dan moet ik nog verder fietsen,’ lacht ze.
