Kroket
Veel internationals hebben Groningen verlaten. Normaal let ik daar niet zo op, maar als ik op straat loop, hoor ik plotseling nergens meer Engels, en ik begin het zowaar te missen. Een typisch gevalletje you don’t realize what you have until it’s gone.
We mogen best wat liever zijn voor de buitenlandse studenten. De Nederlandse en Groningse cultuur begrijpen valt nog niet mee.
Afgelopen februari had ik voor een Winter School een lunch met een groep studenten, grotendeels bestaand uit internationals. Op een zeker moment werden er kroketten geserveerd, voor iedere student een. De schaal bleef vrijwel onaangeroerd liggen; slechts een enkeling durfde het aan, verder bleef het bij vieze blikken.
Het doet me denken aan een vakantie in Kroatië die ik drie jaar terug had met vrienden. Halverwege de vakantie kregen een vriend en ik ongelooflijk veel zin in een kroket, dus besloten we de hele stad af te zoeken.
Op een gegeven moment vonden we een tentje waar ze kroketi verkochten. Niet op de hoogte van de Kroatische taal, cultuur en munteenheid bestelde we optimistisch vier kroketi.
We mogen best wat liever zijn voor de buitenlandse studenten. De Nederlandse en Groningse cultuur begrijpen valt nog niet mee
Dat wekte verbazing bij de oude, Kroatische bediende: You just want four kroketi? Uit beleefdheid bestelde we er maar twee grote porties patat bij. De verbazing ging niet weg, maar nam alleen maar toe: You want four kroketi en two large french fries? We knikten instemmend, niet wetend wat ons te wachten stond.
Een kwartier later kwamen eerst twee gigantische porties patat, genoeg eten voor een week. Een paar minuten later verschenen nog vier gigantische schalen: kroketi bleek te staan voor een schaal aardappelkroketten.
Daar zaten we dan met zijn tweeën, omringd door zes schalen aardappelgarnituur. Af en toe kwam het oude vrouwtje om de hoek kijken, waar ze haar lach maar met moeite kon inhouden. Met pijn en moeite hebben we vier schalen op gekregen, waarna we uiteindelijk met veel pijn en moeite zijn thuisgekomen.
Sinds die dag snap ik dat het nog niet zo makkelijk is als international in een vreemde cultuur. Daarom heb ik tijdens de lunch uiteraard aangeboden om de grote hoeveelheid overgebleven kroketten op te eten.
Je moet er wat voor over hebben, die internationals.