Imperfectionisme
In groep drie, ik was zes jaar oud, maakte ik een keer een verkeerde pagina aan opdrachten. Het was een groen werkboek, rekenen. De opdrachten waren bedoeld voor de dag erna. Ik had een bladzijde overgeslagen.
Ik was compleet overstuur. Schaamte. Rennen naar de wc. De juf moest erbij geroepen worden. Met moeite en met roodbetraande wangen ging ik terug de klas in.
Mijn moeder vertelde me dat ik goed was in een boel dingen, maar daarom niet in omgaan met dingen waar ik niet goed in was. Ze had gelijk. Ik luisterde en knikte hard van ja. Ik zou beter mijn best doen. Ik zou beter zijn in fouten maken.
Perfectionisme kan vele vormen aannemen. Mijn beeld van perfectie is iemand die fouten maakt, een ‘imperfectionist’. Iemand die de verkeerde bladzijde maakt en het weglacht. Iemand die niet per se een boel presteert, maar wel een boel is. En dan vooral gelukkig en vrolijk. Niet altijd, maar wel meestal. Als er iets stoms is mag ik huilen, maar als er niets is moet ik blij zijn.
Maar ik ben al een poosje niet altijd vrolijk, en wat is geluk? Ik ben zeker niet óngelukkig, dat niet. Er is niks aan de hand, het gaat prima. Maar ik ben niet vrolijk en dat vind ik moeilijk te accepteren.
Ik had mezelf toch beloofd om beter te zijn in fouten maken?
Deels is het de kwaal van onze generatie: de mogelijkheid van alles maakt falen je eigen schuld. ‘Had ik maar iets waar ik het op af kon schuiven’, denk je soms. Maar nee. Ik heb alles wat mijn hartje begeert. Het enige dat ik mis is mijn vrolijkheid.
Daarbovenop neem ik het mezelf kwalijk. En dat kwalijk nemen staat me ook tegen. Zo cirkel ik rond en slaap ik slecht. Ik word bozer en bozer: ik had mezelf toch beloofd om beter te zijn in fouten maken?
Toch ben ik niet hetzelfde meisje dat ik was in groep drie. Ik verstop me niet meer in wc’s. Zonder schaamte heb ik een afspraak gemaakt bij de huisarts en hoop ik snel met een psycholoog te kunnen praten. Als ware imperfectionist geef ik toe dat ik wat hulp kan gebruiken.
Maar ik zou liegen als ik zeg dat ik dit zonder schaamte en aarzeling opschrijf en opstuur. Maar ik geef mezelf geen keuze. Want wie ik wil zijn is iemand zonder schroom, iemand die dapper is en taboes doorbreekt, eerlijk en open. Een imperfectionist vol fouten die ze hartelijk toe durft te geven. Minder accepteer ik niet en zo klik ik op ‘verzend’.