Coschappen lopen in een pandemie
‘Ik zou zo terug willen naar de corona-afdeling’
‘Ik ben erg blij dat we weer konden beginnen en dat we ook iets meekrijgen van de impact van dit virus op de zorg’, zegt Lisa Havinga, die coschappen loopt in het Wilhelmina Ziekenhuis in Assen. ‘Het zou ook gek zijn om in deze tijd opgeleid te worden en daar dan volledig buiten gehouden te worden.’
Aan het begin van de coronacrisis werden coschappen van eerste- en tweedejaarsstudenten geneeskunde opgeschort, maar inmiddels zijn ze weer welkom in de ziekenhuizen. Hoe is het om stage te lopen tijdens een pandemie, een situatie die zelfs voor ervaren zorgmedewerkers compleet nieuw is?
Niet stressvol
Van tevoren was Lisa wel bang om in een klinische, stressvolle situatie terecht te komen, maar dat viel mee: ‘De spontaniteit is er soms wat af, iedereen is op een bepaalde manier meer op z’n hoede. Maar ik had meer stress en spanning verwacht.’
Ze krijgt nu wel goed mee wat de schade is van het inperken van de reguliere zorg, vertelt ze. ‘Je hoort verhalen van patiënten die maanden niet durfden te komen en waarmee het nu een stuk slechter gaat.’
Ook vindt Lisa het bijzonder om te zien hoe flexibel een grote organisatie als een ziekenhuis is. ‘Natuurlijk gaat het hier en daar wat moeizaam, met bijvoorbeeld boze bezoekers, slechte verbindingen of twijfel over de quarantaineduur. En dit is een heel andere situatie dan tijdens de eerste golf, maar over het algemeen vind ik het bewonderenswaardig hoe snel iedereen zich heeft aangepast aan deze manier van werken.’
Isolatiekleding
Niels Schipper is aan de slag gegaan in Medisch Spectrum Twente. ‘Een van de belangrijkste dingen die ik tot nu toe heb geleerd is het correct aan- en uittrekken van isolatiekleding’, zegt hij. ‘Dat moet namelijk in een specifieke volgorde, zodat de kans op besmetting zo klein mogelijk is.’
Bewonderenswaardig hoe snel Iedereen zich heeft aangepast
Maar mochten de studenten toch besmet raken, dan is dat maar zo, zegt Lynn Rozendal, die in het ZGT Almelo zit. ‘Ik vind dat het bij ons toekomstige werk hoort. Je weet dat zoiets kan gebeuren en ik vind dat je dan ook als student je steentje bij hoort te dragen. Dat begint niet pas wanneer je je diploma binnengehaald hebt.’
Lynn liep coschappen op de intensive care toen de tweede golf begon. ‘De eerste twee weken waren er nog weinig coronapatiënten en heb ik eigenlijk de normale gang van zaken op de ic meegemaakt’, vertelt ze.
Daarna werd de helft van de afdeling voor corona ingericht. ‘Ik vond het ontzettend leerzaam, ik zou zo weer terug willen. Het was enorm interessant om de zorg voor coronapatiënten aan de beademing te zien. Ik heb bijvoorbeeld geleerd hoe je iemand op de buik draait, terwijl hij beademd wordt.’
Minder stages
Hoewel de studenten veel nieuwe dingen leren door de coronacrisis, ondervinden ze ook nadelen. Zo zijn er stages weggevallen om de wachttijden voor de andere studenten zo kort mogelijk te houden. Niels: ‘Dit betekent dat ik geen coschappen meer kan lopen op de intensive care en gynaecologie. Door het inkorten van de opleiding ben je genoodzaakt te kiezen, aangezien er ook nog een aantal verplichte coschappen is.’
Ook wordt er meer online en telefonisch afgehandeld en kan de coassistent vanwege de afstandsregels ook niet altijd bij face-to-face-gesprekken aanwezig zijn. Daardoor spreken de studenten de patiënt zelf minder vaak. ‘Als coassistent is je leercurve afhankelijk van het aantal patiënten dat je kunt spreken en onderzoeken’, legt Niels uit. ‘En het is nu ook lastiger om je patiënt te volgen of te bespreken bij een multidisciplinair overleg.’
Verschillen
Het verschilt ook erg per afdeling wat je nu in het ziekenhuis kunt leren, zegt Lisa. ‘De coassistent op de longafdeling krijgt bij ons het meeste mee van de covid-zorg. De coassistent op de cardiologie ziet vooral de ingehaalde drukte van de afgeschaalde reguliere zorg tijdens de eerste golf. Er zijn ook coassistenten die veel naast een telefonerende arts zitten of merken dat huisartsen al een stuk minder doorsturen.’
Toch is ze positief: ‘Over het algemeen is iedereen nog druk bezig en zijn er weinig “verloren” stages.’