‘Ik hoorde vuur loeien en ramen knappen’

Jessica Bijlsma met haar geredde koningspython Terror

‘Ik hoorde vuur loeien en ramen knappen’

Een groot pand met studentenkamers brandde vorige week woensdag volledig uit. Bewoner Jessica verloor haar geliefde studio in het souterrain, maar wist haar allerliefste bezit te redden: haar dieren.
Door Thereza Langeler

Je kent dat wel: net in bed genesteld, en dan voel je dat je eigenlijk nog naar de wc moet. Ja, wat doe je dan? Uit bed, blote voeten op de koude vloer, en dan daarna helemaal opnieuw warm moeten worden? Of toch maar die blaas negeren, omdat plassen morgenochtend ook nog wel kan?

Jessica Bijlsma (24) ging voor optie twee. Het was een lange productieve dag geweest, haar hele kamer had ze van onder tot boven schoongemaakt, inclusief het beddengoed, en nou lag dat pasgewassen beddengoed dus echt te lekker. Ze deed tevreden haar ogen dicht in het souterrain van een studentenpand aan het Lopendediep. Het was woensdagavond, een uur of half tien.

Toen ze om 10 over 2 weer wakker werd, kwam dat door die volle blaas. Niet door het geschreeuw dat buiten, niet door het brandalarm dat een verdieping boven haar afging. ‘Dat gebeurde best vaak. En dan werd er ook altijd geschreeuwd dat-ie uit moest.’

Eventjes lag Jessica nog te dubben. Goed, besloot ze toen, toch maar dat bed uit. Ze bleef even staan luisteren wat er eigenlijk precies geschreeuwd werd. ‘Je moet daar niet meer naar binnen gaan!’, hoorde ze. ‘Het is gevaarlijk!’ Gevaarlijk? Pas daarna registreerde ze de geluiden boven zich.

Lichterlaaie

‘Er stortte van alles in. Ik hoorde vuur loeien en ramen knappen.’ Het was geen vals alarm, maar echt: haar huis stond in brand. Op een bed op een van de studentenkamers op de begane grond had een laptop vlam gevat; binnen de kortste keren stond het bed in lichterlaaie, daarna ook de gordijnen.

Ik ben naar buiten gerend. Andere bewoners stonden daar al, met brandweer en politie

Dat weet Jessica nu. Toen was er maar voor één gedachte ruimte in haar hoofd: vluchten. Ze graaide haar badjas van het haakje, maar kon de ceintuur niet vinden. Dan maar met de hand dichthouden.

‘Ik ben naar buiten gerend. Andere bewoners stonden daar al, met brandweer en politie’, vertelt Jessica. Ze was zich juist aan het melden bij de hulpdiensten, toen haar iets te binnen schoot: haar huisdieren, kameleon Maika en koningspython Terror.

Haar baby’s, die ze vaak uit hun verblijf haalde om ze even te knuffelen, die met ‘mama’ mee naar buiten mochten als de zon scheen. Die zaten nog in hun terraria. Binnen.

Het brandende pand in

De politie riep haar terug, maar Jessica deed net of ze niets hoorde en rende linea recta het brandende pand in. Ze moest wel. Eerst trapte ze de kamerdeur van haar buurmeisje in, voor alle zekerheid – misschien lag zij óók nog te slapen.

Op haar eigen kamer gooide ze het terrarium van de python open, maar het volgende moment sloegen de stoppen door en stond Jessica in het donker. En op de tast naar een gestreste slang graaien is geen goed idee, zelfs niet als het je eigen slang is.

‘Toen heb ik alleen Maika meegepakt, en mijn telefoon, daarvan wist ik dat-ie op mijn bed lag. Ik was niet eens echt bang, geloof ik. Ik dacht alleen: ik heb maar heel eventjes, ik moet nú redden wat ik kan.’

Seconden later stommelde Jessica het trappetje naar de straat weer op. Eén slipper aan haar voet – ‘Geen idee waar ik de andere verloren ben.’ Eén hand fungeerde nog steeds als badjassluiting, de andere hield het kameleonnetje vast. Eén baby veilig.

Ik dacht alleen: ik heb maar heel eventjes, ik moet nú redden wat ik kan

De andere kon ze later die nacht pas gaan zoeken, toen de brand onder controle was, wadend door het bluswater, vergezeld door een agent met een zaklamp. ‘Hij leek zelf best bang’, herinnert Jessica zich. Dat hebben mensen nou eenmaal, weet ze, als ze het woord ‘koningspython’ horen – zelfs al is Terror maar een jonkie van nog geen meter lang.

‘Hij heeft de zaklamp ergens neergelegd, zodat ik zicht had, en daarna ging hij gauw de kamer uit.’ Terror bleek niet meer in zijn terrarium te liggen, maar in een laag water op de vloer. Het verbaasde Jessica niets: ‘Hij is heel nieuwsgierig. Ik hoef het terrarium maar open te doen of hij wil buiten kijken.’

Niet meer te redden

Door die slang was Jessica de enige die nog dezelfde nacht in haar kamer terugkeerde. Ze gebruikte de gelegenheid om wat favoriete schoenen en kleren mee te pakken, en andere kleine spulletjes. Maar aan de studio zelf, dat zag ze ogenblikkelijk, was niets meer te redden. Hij stond vol bluswater. De vloer, houten meubelen, de bank en haar bed waren door het vocht verwoest.

‘Het was een oud gebouw, ik was er helemaal verliefd op. Ik had een eigen keukentje, een schouw, een bedstee. Ik voelde me er veilig.’ Nu is het hele pand onbewoonbaar verklaard. Totdat ze nieuwe woonruimte vindt, verblijft Jessica in het huis van haar ouders in Harkstede. Intussen wast ze, opnieuw en opnieuw, haar meegenomen kleren, hopend dat de rookstank eruit gaat.

Terror en Maika hebben de eerste dagen na de brand doorgebracht in een opvangcentrum. Afgelopen weekend haalde Jessica ze weer op. Ze leken in orde – al was Maika helemaal zwart.

‘Ken je die speelgoedringen die van kleur veranderen als je stemming verandert? Zo werkt het bij kameleons ook. Als ze donker kleuren, zijn ze bang. Toen ik over z’n hoofdje aaide en tegen hem praatte, werd hij weer wat rustiger.’

Geen verzekering

En Jessica zelf? ‘Ik blijf erover praten, dat helpt’, zegt ze. Ze heeft veel aan haar vrienden, die haar mee uit eten namen om haar op te vrolijken en zelfs een pagina aanmaakten om geld voor haar in te zamelen. Want Jessica was niet verzekerd tegen brand.

‘Ik dacht er juist steeds vaker aan, dat ik dat eigenlijk zou moeten regelen. Het kost ook maar drie euro per maand ofzo.’ Maar ja – lange werkdagen, ’s avonds moe, nu geen zin in, doe ik een ander keertje wel. Hoe groot is de kans nou…

Nee, als ze de studenten van Groningen iets mag meegeven, dan is het dit. ‘Sluit een woonhuisverzekering af. Zo snel mogelijk.’

Kameleon Maika

Engels

Abonneer
Laat het weten als er

De spelregels voor reageren: blijf on topic, geen herhalingen, geen URLs, geen haatspraak en beledigingen. / The rules for commenting: stay on topic, don't repeat yourself, no URLs, no hate speech or insults.

guest

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties