Begin 2012 vond ik een kamer in Groningen – of beter gezegd: een kamer vond mij. De laatste dochter van mijn buurman thuisthuis ging uit zijn huis dus kon ik daar mooi in. Dik zes jaar later zit ik er nog.
Was het dan liefde op het eerste gezicht? Mwoah, dat zou ik niet zeggen. Het begon wat duister; ik had nog geen plafondlamp en de voornaamste bron van licht was een strategisch geplaatste bureaulamp – naast de straatlantaarn natuurlijk, die door het ontbreken van gordijnen ’s nachts onafgebroken naar binnen scheen.
Mandarijnen
Toen ik met een stel vrienden besloot om de muren met oranje tinten te voorzien met een mandarijnengevecht (ik betwijfel nu of ik dat echt wel zo’n goed idee vond) werd het er niet per se beter op. Maar ik hield stug vol en maakte er langzaam maar zeker mijn eigen kamer van (al hangt het bloemetjesbehang van de vorige bewoonster er nog steeds), die inmiddels zo vol staat dat ik moeite heb me er te bewegen.
En de rest van huis? Er zijn twee andere kamers, waar ik verscheidene huisgenoten heb zien komen en gaan. In het begin (lees: de eerste 4,5 jaar) was ik nogal op mezelf, dus met de eersten van hen had ik weinig contact.
Contact
Na de zomer van 2016 kwam daar verandering in, met twee nieuwe, jongere (en superlieve) huisgenoten. Ik merk vaak dat ik makkelijker contact maak met mensen die níet van mijn leeftijd zijn; als ik ouder ben kan ik hen wat vertellen en vice versa.
Nu hebben we eigenlijk zoveel mogelijk contact – als we thuis zijn. Dat betekent samen eten als het kan en als het niet kan – gevraagd en ongevraagd – elkaars eten opeten; daar worden we allang niet meer pissig over.
Huize Dikke Bende
Of we écht studentenhuis zijn? Uit ervaringen in andere huizen in Groningen weet ik dat het groter, met regels, schoner (maar ook smeriger) kan. Wat schoonmaken betreft gaat het bij ons met horten en stoten. Af en toe gebeurt er wat en dan weer een hele tijd niets; ‘Huize Dikke Bende’ moet haar naam wel in ere houden.
Ik vraag me wel eens af hoe lang ik hier nog zal blijven. In al die jaren heb ik nooit een reden gehad om te vertrekken en ook de kamer zelf heeft nog geen nieuwe eigenaar gevonden. Een plekje voor mezelf vinden is misschien wel een keer leuk, maar hoe lang duurt het voor ik dan weer huisgenot heb?