Esmé is de enige niet-roeier die dit jaar in de prijzen valt. Het team van het jaar werd Eerstejaars Zwaar ’17 van roeivereniging Gyas, de titel trainer van het jaar ging naar Gyas-trainer Govert Pellikaan.
Esmé, je was vorig jaar ook genomineerd. Had je verwacht dat je dit jaar zou winnen?
‘Ja en nee. Ik was al heel blij dat ik een tweede keer genomineerd was, maar de tegenstanders waren dit jaar ook een stuk sterker. De genomineerde roeister (Sophie Souwer – red.) heeft deelgenomen aan de Olympische Spelen en heeft op het EK en WK geroeid. Er was dus wel een sterkere competitie. Gelukkig gunde wij het elkaar wel allemaal, ik heb totaal geen nare competitie of enige druk gevoeld na mijn nominatie.’
Met je overwinning heb je een bedrag van tweehonderd euro binnengesleept. Wat ga je met het prijzengeld doen?
‘Dit bedrag ga ik natuurlijk spenderen aan het schaatsen. Schaatsen is een dure sport, een middagje in Thialf kost je gauw dertig euro. Ik spendeer het prijzengeld dan ook liever aan mijn sport, daar doe je het toch voor.’
Hoe word je de beste?
‘Ik schaats al sinds mijn zesde. Het is mij echt met de paplepel ingegoten. Voor zover ik weet schaatst elk lid van mijn familie fanatiek. Het is wel belangrijk om gewoon plezier te hebben tijdens het sporten. Schaatsen is een ontzettend gave sport, ik doe het niet voor de winst of de prijzen.’
Valt sporten op hoog niveau te combineren met je studie?
‘Ik ben bijna klaar met mijn studie verpleegkunde. Het is voor mij altijd mogelijk geweest om alles mooi te kunnen combineren. De Hanzehogeschool biedt een sporttraject aan voor mensen die sporten op hoog niveau. Ik mag hierdoor wat vertraging oplopen zodat ik mij meer kan bezighouden met het sporten. In plaats van 32 uur college per week, hoef ik er maar twintig te volgen.’
Dit is een comeback voor je, want je bent een tijd uit de running geweest.
‘In 2011 liep ik een zware rugblessure op. Ik ben meermalen geopereerd. Ik heb vier jaar niet geschaatst door deze blessure. Na meerdere successen te hebben gehaald, schoot een van de pinnen in mijn rug los. Hierdoor moest ik weer onder het mes. Het was vallen en opstaan. Na de laatste operatie was ik weer terug bij af. Zonder de sport had ik de klap van de operaties waarschijnlijk minder goed kunnen verwerken. Het schaatsen heeft mij op de been gehouden.’