In de felverlichte wachtkamer zitten vijf kinderen met hun ouders te wachten tot ze naar de dokter mogen. Aan een grote ronde tafel, bezaaid met kranten en tijdschriften, zitten dichters Dijk en Peters, klaar om met de patiëntjes aan de slag te gaan.
‘Hoi, ik ben Kasper, heb je misschien even tijd?’ Een beetje timide kijken de kinderen hem aan. ‘Schrijf je weleens gedichten?’ De jonge patiënten moeten duidelijk worden overgehaald om mee te doen.
Nicole Dijk studeerde geneeskunde aan de RUG en promoveerde bij kindergeneeskunde. Afgelopen week verdedigde ze haar proefschrift over astma. Daarnaast ze is huisdichter van de Beatrix Kinderkliniek.
Heilzaam
Dichten werkt heilzaam, vindt Dijk, die vroeger altijd al een boekje bij zich had waar ze verhalen in schreef. Daarom wilde ze gaan dichten met de zieke kinderen. ‘Door te dichten, kun je je gedachten even uitzetten. Je kunt vluchten uit de realiteit.’
De dichters gaan naast een van de kinderen zitten. ‘Wat vind je nou écht leuk om te doen?’ vragen ze om de patiëntjes op gang te brengen. ‘Voetballen’, zegt Janine (13). Rustig vraagt Dijk door. Janine begint te vertellen, duidelijk op haar gemak gesteld door de warme uitstraling van Dijk.
Rijm
‘Wil je graag dat het gedicht rijmt?’ vraagt Dijk. Janine vindt het niet nodig. En dan gaan ze los; de ene na de andere zin komt moeiteloos op papier.
Spelen in vrijheid
Meiden onder 17
Komen om te winnen
Altijd met de bal aan de voet
Rennen rennen
Net als Jackie Groenen
Richting het doel
Een wereldgoal
Janine is blij met het resultaat. Ook Dijk geniet zichtbaar. ‘Hier kan geen doctorstitel tegenop.’
Peters, voormalig stadsdichter, helpt ondertussen Ashanti (11) met haar gedicht Normaal Bijzonder. ‘Heb ik dat gemaakt?’ vraagt ze glunderend na afloop.
Ik teken als ik luister
En naar iets kijk
Iets heel normaals
En ik vraag me af
Wat er bijzonder aan is
Er is altijd wel een reden
Ik maak plaatjes van verhalen
Hou van spelletjes aan tafel
Op avonden in de winter
En aai mijn kat op schoot
Er zijn genoeg avonden
Die altijd bijzonder en normaal blijven
Ook Stan (11) schreef een gedichtje. Hij dicht niet zo vaak, alleen af en toe op school. Maar daar voelt het als een verplichting. Met Nicole dichten is veel leuker, want nu mag Stan over alles schrijven wat hij wil. Over zijn oma bijvoorbeeld, die kort geleden overleed.
Je was heel lief
En aardig
De beste oma die ik me ooit kon wensen
Samen appeltaart eten
Met opa vissen
Helaas de eerste kerst nu zonder jou
Met je haar altijd geverfd
Druk werkend in de moestuin
Je was de beste oma ooit
Met toestemming van de kinderen worden de gedichten ingestuurd naar een wedstrijd van het Poëziepaleis. De prijs: een plekje in een echte dichtbundel.