SARA ROMMES
Wie zitten er toch verborgen onder die plastic schorten en spatbrillen op de testlocaties van de GGD? Veel studenten die in de afgelopen maanden hun werk kwijtraakten hebben een nieuwe bijbaan gevonden: coronatester.
‘Ik werkte in de horeca, maar dat lag door corona grotendeels stil’, vertelt Inge (19). Dus ging ze op zoek naar een andere bijbaan: liefst een die bij haar opleiding bewegingswetenschappen aansloot en waarmee ze tijdens de crisis iets kon betekenen. Nu is zij degene die coronatesten afneemt bij de GGD. ‘Ideaal’, vindt ze.
Inge werkt er nog niet zo lang. Zij maakt deel uit van de flinke groep studenten die de GGD in korte tijd aannam om de testcapaciteit uit te breiden. Van tevoren kreeg ze een uitgebreide training, waarbij de werknemers op elkaar oefenden hoe je de testen afneemt. En ze leerde hoe je alles netjes en schoon moet houden.
In het diepe
Philippien (21) en Anna (20), die beiden geneeskunde studeren, werkten al in het UMCG, maar ook hun bijbaantjes stopten van de ene op de andere dag. Ze besloten te gaan helpen met het testen. ‘Ik wilde niet de hele dag thuiszitten, maar wat structuur aanbrengen in mijn leven’, zegt Anna.
Zij maken het testen op corona al vanaf maart mee. Hun eerste ervaringen deden ze op met het testen van het ziekenhuispersoneel. Dit organiseerde het UMCG zelf. ‘We werden in het diepe gegooid’, vertelt Anna. In de eerste weken was niks elektronisch en moesten ze formulieren met de hand invullen. Spullen waren continu op. Maar gaandeweg vond iedereen zijn weg en werd het routinewerk voor de meiden. ‘Je wordt gebrieft, trekt een blauw pak aan, pakt een bril, masker en handschoenen en gaat naar de kamer’, vertelt Philippien.
De studenten staan door hun werk middenin de crisis en worden vaak geconfronteerd met zieke mensen. ‘Vooral dat benauwde is heel beangstigend’, zegt Anna. ‘Dan denk ik wel: dit moest niet mijn opa of oma zijn.’ Ook zijn mensen vaak bang en moeten ze gerustgesteld worden. ‘Er gaan ook zoveel horrorverhalen rond over het testen’, zegt Inge. Terwijl dat echt meevalt, vinden ze alle drie.
Besmet
Bang om zelf besmet te raken zijn ze niet. ‘Soms heb je wel mensen die recht in je gezicht niezen of hoesten, dan schrik je wel even’, zegt Anna. ‘Maar je bent goed beschermd’. Ook Inge vertrouwt op de speciale kleding en de procedures die ze aanhouden. ‘De kans dat je hier besmet raakt is kleiner dan in de supermarkt’. Wel houdt ze iets meer afstand van anderen na een dag werken. ‘Maar dat is uit mezelf. Ik vind dat ik gewoon een verantwoordelijkheid heb.’
Het aantal besmettingen nam de afgelopen week flink toe en het werd steeds drukker op de testlocaties. De uitslagen lieten soms lang op zich wachten. ‘Ik zag opeens met mijn eigen ogen gebeuren wat je bij de NOS ziet in cijfers’, zegt Inge. In het begin testte ze veel mensen van middelbare leeftijd, maar dat verschoof. ‘Bijna iedereen die nu langskomt is student’, volgens Inge, al ziet de GGD die observatie niet als zodanig terug in de cijfers.
Verstandig
Toch klonk er de afgelopen weken veel kritiek op studenten. Ze zouden zich niet voldoende aan de coronamaatregelen houden. ‘Er zijn nu eenmaal veel studenten met corona, dus ik snap de kritiek wel’, zegt Philippien. ‘Ze nemen het niet serieus’, vindt Anna. Maar ze begrijpen hun medestudenten ergens ook wel. ‘Zeker als je geen medische opleiding doet ben je er gewoon niet zo mee bezig’, zegt Anna.
‘Ik denk vooral: wees verstandig’, zegt Inge. ‘Mensen van onze leeftijd hebben een eigen verantwoordelijkheid.’ Ze wil iedereen op het hart drukken om die verantwoordelijkheid ook te nemen. Het is jammer dat je sociale leven er anders uitziet, dat snapt ze heus. ‘Maar je moet je er bewust van zijn dat jij mogelijk een gevaar vormt voor andere mensen.’
Zelf krijgen de drie studenten vaak positieve reacties. ‘Wat knap dat jullie dit doen’, horen ze. ‘Mensen zijn heel blij dat we daar staan’, zegt Anna. Maar ze zijn ook vaak verrast, vertelt Inge lachend. ‘Ze verwachten niet dat doodgewone studenten dit werk uitvoeren.’