Zoet gemis
Lief leven, ik mis je.
Ik mis je dynamiek en je mogelijkheden. Het plannen. ’s Ochtends op tijd opstaan, even snel wat doen voor de studie, dan lunchen met mijn zus in een knus cafeetje en op de terugweg uit de stad een panty kopen voor het feestje van donderdag.
Omkleden, sporten met een vriendin, supermarkt, eten. Dan kletsen. Zeggen dat we een film gaan kijken maar stiekem alleen maar kletsen. De volgende dag bedenken wat ik dit weekend ga doen. Iets bijzonders? Of moet ik doorwerken? Draait er nog iets leuks in het Forum? Of zal ik even naar mijn ouders gaan?
Ik mis hoe makkelijk je was. Dat ik niet over elke handeling na hoefde te denken. En dat ik niet hoefde te kiezen tussen mensen, maar alles en iedereen kon combineren.
Ik mis hoe moeilijk je was. De obstakels die je me gaf. Geen zin om op te staan. Geen zin om naar college te gaan. Geen zin om te sporten. Net te veel sociale activiteit. Moe. Toe aan vakantie. Want wat was die vakantie lekker als die kwam.
Ik mis m’n routine, met al zijn stomme en leuke kanten
Ik mis mijn oppashond: het geknuffel, maar ook dat hij tot het gênante af tegen alles aan plaste en dat hij na een lange wandeling amper mijn trappen terug op te motiveren was. Ik mis mijn vrienden: de leuke, levendige avonden net zo erg als de futloze. Ik mis m’n routine, met al zijn stomme en leuke kanten. Want ik kende ze, ik begreep ze. En dat voelde veilig.
Ik mis je. Alles van je. Dus ik hoop dat je snel terugkomt. Het hoeft niet precies hetzelfde, ik weet dat je veranderlijk bent. Dat accepteer ik. Maar een beetje meer hetzelfde, een beetje terug, dat zou fijn zijn.
Ergens voelt het wel goed dat ik je mis. Missen is zoet. In missen schuilt een houden van. Heimwee betekent dat je een thuis hebt, en wat zal ik je weer waarderen. Hopelijk langer dan de eerste gewenning.
Lief leven, ik mis je. Zoetjes en stilletjes. Ik vond het goed zo. Het was heus niet alleen maar vervelend. Je was niet helemaal weg. Zoals een koffer die je meeneemt op reis.
Ik heb ook de laatste maanden geleefd, natuurlijk. Maar net als na een lange reis ergens ver weg, verlang je aan het eind naar je echte leven, naar thuis. Naar meer thuis, meer dan alleen die koffer. Op een gegeven moment is het klaar.
Ik hoop zo dat het snel klaar is.