Bioloog heeft na vijf jaar vergunning voor dierproef
Helemaal gerust was hij er niet op, zegt Verhulst. Zeker die allereerste afwijzing had hem de indruk gegeven dat het een principiële zaak was die niet berustte op echte argumenten. ‘Ik had het idee dat ze excuses zochten. Dat vond ik heel zwak en de rechter ook.’
Verhulst deed vijf jaar geleden een aanvraag voor een experiment bij zestig in het wild levende kauwen. Hij wil jonge dieren het groeihormoon IGF-1 inspuiten en kijken of snellere groei ten koste gaat van de gezondheid van de vogels. Dat is te meten aan de hand van telomeren, een soort beschermdopjes aan het einde van chromosomen die korter worden naarmate je veroudert.
De CCD weigerde de vergunning echter, omdat ze vond dat dergelijk onderzoek in een laboratorium moest gebeuren en niet met in het wild levende dieren.
Niet na te bootsen
Maar volgens Verhulst zijn die omstandigheden in het lab niet na te bootsen. Omdat de CCD daarmee een complete onderzoekslijn naar veroudering blokkeerde, besloot hij naar de rechter te stappen. Voor hem was het óók een principiële zaak. ‘Misschien hadden ze door dat wij waren doorgegaan tot aan de Raad van State’, zegt hij.
Hij is erg tevreden over de uitkomst. Maar het feit dat het papiertje binnen is, wil niet zeggen dat het onderzoek nu onmiddellijk van start kan. De postdoc die het zou doen, is namelijk naar Estland vertrokken. ‘Hij is hier drie jaar geweest, maar dat was niet voldoende om de vergunning te krijgen.’
Verhulst hoopt het experiment nog altijd te kunnen doen. ‘Misschien kan het deels in Estland en deels hier’, hoopt hij. ‘We moeten nog even uitzoeken hoe we het moeten inrichten.’