Slechts een select gezelschap fans mocht dit jaar bij het Eurovisie Songfestival aanwezig zijn. Student Medina en promovendus Luis waren erbij.
Toen Duncan Laurence het Eurovisie Songfestival won in 2019, wist Luis Suarez dat hij alles zou doen om bij de editie van 2020 in Nederland aanwezig te kunnen zijn. De promovendus theoretische chemie is al fan van het festival sinds 2012, toen hij nog in Mexico woonde.
Het evenement is niet echt bekend in zijn vaderland, maar ‘toen ik het op YouTube zag, vond ik het mooi dat het mensen uit verschillende landen nader tot elkaar brengt’, zegt hij.
Het lukte hem om een kaartje te bemachtigen, maar toen werd het festival geschrapt vanwege de coronapandemie. Een jaar later moest hij met zijn oude ticket meedoen aan een loterij omdat er geen 10.000 mensen per show mochten komen, maar slechts 3500.
Liveshow
Luis had weer mazzel: hij kreeg een plekje bij de optredens voor de jury in de finale. ‘Ik was liever naar de liveshow gegaan, maar ik was al lang blij dat ik in de zaal kon zijn’, zegt hij.
‘Het is helemaal geweldig: zodra je de metro uit komt zie je iedereen rondlopen in glimmende kleren, met pruiken op en vlaggen in hun hand. Toen we dichterbij de locatie kwamen, dacht ik: dit gebeurt echt, we zijn er eindelijk.’
Backstage
Wat je misschien niet beseft als je Ahoy binnengaat, is hoeveel mensen bij de wedstrijd betrokken zijn, zegt rechtenstudent Medina Gasjimova. ‘Ik denk dat er meer dan duizend mensen aan het werk waren.’
Als gastvrouw voor de delegatie uit Azerbeidzjan mocht ze bij elke show aanwezig zijn en kon ze zelfs backstage komen. ‘Mijn delegatie vroeg of ik bij ze in de Green Room naast het podium wilde komen zitten, wat normaal gesproken niet is weggelegd voor gastvrouwen en -heren’, vertelt ze. ‘Dus toen zij aan het repeteren waren, zat ik daar en keek ik naar hun optreden.’
Tijdens de shows verbleef ze echter in de coronaproof ‘bubbel’ die elk team toegewezen had gekregen. ‘Van daaruit kon je alle kleedkamers zien en mensen horen zingen, dansen en zien ijsberen in een poging hun zenuwen te bedwingen.’
Tweetalig
Als Nederlander van Azerbeidzjaanse afkomst spreekt ze beide talen, waardoor ze de perfecte kandidaat was om zangeres Efendi en haar team te helpen bij hun dagelijkse bezigheden in Nederland.
Medina was al vrijwilliger bij het Junior Eurovisie Songfestival in Amsterdam in 2012 en was toen weg van de sfeer die er heerste, maar dit keer wilde ze ook meedoen vanwege haar band met de Azerbeidzjaanse cultuur. ‘Als je naar hun lied luistert, kun je er veel culturele verwijzingen in horen’, zegt ze. ‘Je kunt je cultuur op die manier met de hele wereld delen en dat is zo indrukwekkend.’
Familie
Ondertussen bouwde Luis een band op met de rest van het publiek, ondanks dat ze allemaal mondkapjes droegen. ‘Er was een dj die oude Eurovisieliedjes draaide, en mijn buurman en ik werden meteen vrienden omdat we ze allebei uit ons hoofd kenden.’
Hij kon ook zien met welke artiesten de mensen het hardste meezongen en voor wie ze klapten: Frankrijk, Finland, Oekraïne en natuurlijk de Italiaanse glamrockband Maneskin. ‘Ik vind dat ze het verdienden om te winnen, het was een heel leuk liedje dat mensen echt aansprak.’
Het Songfestival voelt als een grote familie, zegt Luis. ‘Het was mooi om honderden mensen samen lol te zien hebben. We hebben hier twee jaar op gewacht en toen het eindelijk zo ver was, gaf iedereen zich 100 voor procent.’