Antivirus
Het begon met een kuchje, en niet veel later raakte ik ook mijn smaak kwijt. Je kunt wel raden wat daarop volgde. Juist ja, een week lang wachtwoorden invullen en beveiligingscodes aanvragen.
Het begon al met het maken van een testafspraak. Dat kan op je laptop, maar dan moet je wel via je telefoon inloggen via de DigiD-app of via sms. Om die DigiD-app te activeren, voer je eerst je gebruikersnaam en wachtwoord in, en moet je daarna twee keer een inlogcode invoeren en dan via NFC je paspoort scannen.
Daarna kun je je via de laptop aanmelden; eerst een koppelcode invoeren, dan een QR-code en dan pas kan je een afspraak maken. Je hoeft nog net geen handgeschreven brief naar Den Haag te sturen.
Maar toen ging het mis. Enkele uren na de positieve testuitslag viel mijn telefoon op de grond. Kapot. Nog geen twee dagen, vier gemiste oproepen van de GGD en heel wat bezorgde appjes later had ik een nieuwe telefoon.
Eerst natuurlijk het bron- en contactonderzoek, maar daarna volgde een nog veel grotere inspanning. Het was maar goed dat ik in quarantaine niks te doen had, want het overzetten, opnieuw inloggen en opvragen van vergeten wachtwoorden heeft me minstens drie dagen gekost.
Zelfs de app van mijn tandenborstel heeft een tweestapsverificatie
Wie denkt dat een nieuw wachtwoord kiezen in een keer lukt, heeft het mis. Want vervolgens moet dat wachtwoord minstens acht karakters, een hoofdletter, een cijfer, een ‘speciaal’ teken, vier hiërogliefen, twee eetlepels olijfolie, 400 gram andijvie en een boek van Saskia Noort bevatten.
Daarnaast werd ik nog eens extra gepest door die CAPTCHA-tests; van die dingen waar je aan een computer moet bewijzen dat je zelf geen computer bent door plaatjes van brandblussers, zebrapaden, stoplichten en etalages aan te klikken. Precies de dingen die ik de komende tien dagen niet kon zien.
Er is echt geen enkele app meer die je kunt gebruiken zonder meerdere wachtwoorden, accounts en verificatie: zelfs de app van mijn tandenborstel heeft een tweestapsverificatie.
Daar zat ik dan op kerstavond: wanhopig het wachtwoord van mijn reservemail te raden, zodat ik een code naar mijn normale mail kon sturen om daar in te loggen, om daar een nieuw wachtwoord aan te vragen, zodat ik kon inloggen op een app die bijhoudt hoeveel uur per dag ik op mijn mobiel kijk.
Aan de andere kant, al die nieuwe wachtwoorden komen ook wel weer goed uit: het behalen van mijn goede voornemens wordt een stuk makkelijker als ik de wachtwoorden van de McDonald’s, Domino’s en Thuisbezorgd niet meer weet.